Skip navigation

Ίσως είχε ακόμα χρόνο να το ξαναβρεί. Αυτό που του έλειπε ήταν το κουράγιο. Παρ’ όλα αυ­τά, δεν καταλάβαινε τι έκρυβε και πώς το ανάγλυφο κουτί. Αν το μυστικό που έψαχνε και το οποίο οδηγούσε στα στρωματα του δεν περιεχόταν στο μικρό ξύ­λινο σεντούκι, τότε που; Είχε ψάξει για κάποιο πιθανό δεύτερο ή κρυφό πάτο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αυτός όμως που είχε επι­νοήσει το σχέδιο με τη ήξερε προφανώς τι έψαχνε. Όφει­λε να το παραδεχτεί, η παρτίδα έμοιαζε τελειωμένη. Όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλος του είχε αποδειχτεί πολύ πιο έξυπνος, πιο με­λετημένος και πιο αποφασιστικός.
Πέρασε όλο το μεσημέρι και όλο το απόγευμα στριφογυρνώ­ντας στο δωμάτιο του, σαν μια σιβηρική τίγρη σε αιχμαλωσία. Δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα και κάπνιζε το ένα τσιγάρο με­τά το άλλο. Όταν έφτασε η ώρα να πακετάρει τα λιγοστά του πράγματα έριξε μια ματιά στους καναπεδες στο ανάστατο γεμάτο καπνούς δωμά­τιο. Μια αδιόρατη αύρα της αιθέριας γυναίκας εξακολουθούσε να πλανιέται στο χώρο σκίζοντας του την καρδιά. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που τη συνάντησε στο φέριμποτ με κατεύθυνση το Αντίρριο. Επανέφερε στη μνήμη του το αρχικό της ξάφνιασμα, όταν τυχαία κινήθηκε προς το μέρος της. Άραγε τον παρακολουθούσε;

One Comment

    • Βαρβάρα Ταχιρλάρη
    • Posted 03/02/2018 at 3:41 pm
    • Permalink

    Το μικρό ξύλινο σεντούκι αν το συνδυάσεις με τους καναπέδες τότε σίγουρα θα δεις και συ ότι η αρχική ιδέα είναι σωστή, το διακοσμητικό στιλ που επιλέγει ο καθένας δείχνει το πως το κάθε στρώμα προσαρμόζεται στον χώρο και το πως δένει με τα υπόλοιπα έπιπλα. Το Αντίρριο που λες έχει σημασία, υπάρχει εκεί ένα καλό μαγαζί με έπιπλα.


Comments are closed.