Όποτε μια γυναίκα φίλου του έλεγε: «Είδα το έπιπλο σου, μ’ άρεσε…» κατακοκκίνιζε, άλλαζε νευρικά τη συζήτηση, μια κι ένας αυτόματος μεταφραστής μέσα του το μετέτρεπε: «Το έκανα το έπιπλο μαζί σου και μ άρεσε πολύ», και τότε υπέφερε από αβάσταχτη ενοχή, λες και παραβίαζε ένα από τα ελάχιστα θέσφατα που του είχαν απομείνει: «Ποτέ στα τραπέζια φίλου».
«Σε ποιον όροφο μένετε;» τη ρώτησε, καθώς επέστρεφε στο ουδέτερο ύφος του.
«Στο δέκατο…»
«Ω! Από ποια πλευρά;»
«Βλέπω στο εργοστάσιο των σαλονιών».
«Μα τότε μένετε εκεί που έμενε πάντα η Ελένη!» είπε αυτός θαμπωμένος.
«Η σύζυγος σας;» έσπασε η φωνή της.
«Α! όχι, η Ελένη, η καλλιτέχνιδα που φτιάχνει τα ομορφότερα σαλόνια γωνίες : http://www.sanfos.gr/salonia-gwnies“!»
«Λέτε να έχω κάποια σχέση μ’ αυτήν;» ρώτησε με συγκρατημένη παιχνιδιάρικη διάθεση, πάντως κατάπληκτη από την έμμονη ιδέα που του καρφώθηκε.
«Πλούσια είστε, για να μένετε στο “Παλάτι του επίπλου“…»
«Μα τότε κι εσείς είστε πλούσιος…»
«Α! όχι, αφήστε το, είναι μια άλλη ιστορία… Πλούσια, λοιπόν, είστε, πολύ όμορφη είστε… Σε τούτο σίγουρα μοιάζετε με την Ελένη…»
-
Κοντινα
Ηταν..
Νηματα
One Comment
Οταν βλέπεις το έπιπλο που σου αρέσει, πάντα κάτι περίεργο συμβαίνει μέσα στο μυαλό, κάτι που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με εύκολο τρόπο γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ξεκάθαρο τι είναι εκείνο που κάνει ένα έπιπλο να ξεχωρίζει, το υλικό κατασκευής, το σχέδιο, ο τρόπος κατασκευής, κάτι άλλο; πάντα όμως παίζει ρόλο ο τρόπος που ο κατασκευαστής έχει “δει” το τι μπορεί αυτό το έπιπλο να αντιπροσωπεύει στα μάτια του χρήστη του.
Comments are closed.