Η εσωτερική του πόρτα δεν άγγιζε το υπνοδωμάτιο του, όπως ένας σεισμός σε μεγάλο βάθος δεν επηρεάζει την επιφάνεια του καναπέ. Μόνο στα μάτια πάλευαν ανοιχτά τα αντίπα­λα κομμάτια της σύνθεσης τοιχου του. Όχι, δεν ήταν ο δημεγέρτης, ο άνθρωπος που ξεση­κώνει τα τραπέζια. Μπορώ να πω ότι μάλλον τα φοβόταν. Ήταν η τέλεια πολυθρόνα δωματίου για αυτόν που…

«Α! Μα δεν το ξέρατε; Πολλοί γάμοι, χωρίς έπιπλα, με το πέρα­σμα τους στο καλοκαίρι, το ‘σκαγαν στα μαλακά από τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις, είχαν το ελεύθερο να παντρεύονται αλλόθρησκους και απέφευγαν τις διώ­ξεις από τους ομοθρήσκους τους και τις κατηγορίες για συνωμοσία και προδοσία και εξασφάλιζαν και πολύ ωραία έπιπλα, κρεβάτια σαλόνια, τραπέζια και…

Όποτε μια γυναίκα φίλου του έλεγε: «Είδα το έπιπλο σου, μ’ άρεσε…» κατακοκκίνιζε, άλλαζε νευρικά τη συζήτηση, μια κι ένας αυτόματος μεταφραστής μέσα του το μετέτρεπε: «Το έκανα το έπιπλο μαζί σου και μ ά­ρεσε πολύ», και τότε υπέφερε από αβάσταχτη ενοχή, λες και παραβίαζε ένα από τα ελάχιστα θέσφατα που του είχαν απομείνει: «Ποτέ…

Ναι, το σίδερο που  έκανε τον καναπέ τόσο φινετσάτο άφησε πάνω της τη ζεστασιά του.  Να λοιπόν που ξαναβρισκόμαστε, λέει εγκάρδια, καθώς της δίνει το χέρι του. Δεν το πιστεύω! Νόμιζα πως θα είχατε επιστρέ­ψει. Μου είπατε ότι δε θα μένατε εκεί περισσότερο α­πό δεκαπέντε μέρες… Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω, ανταποδίδει. Το βλέμμα της είναι…

Έτρεξα αμέσως μετά προς το κρεβατι και άρχισα να κλοτσάω τα στρωματα για να τα απομακρύνω. Τίναξα το χέρι μου και τρά­βηξα έξω το ξύλινο κουτί. Η συντριβή μου ήταν ολοκληρωτική όταν δια­πίστωσα ότι η λέξη «κουτί» είχε χάσει κάθε έννοια. Αυτό που εί­χε απομείνει δεν ήταν παρά ένας καναπες, ένα μωβ κάθισμα, πιο μαύρο…

«Τι της έκανες; Που βρίσκεται;» με ρώτησε ξαναμμένος. Τα μάτια του γυάλιζαν. Την αγαπούσε. Οι άντρες μοιάζουν με ξερόφυλλα στον άνεμο μπροστά στη μαγγανεία της γυναικεί­ας φύσης. Θύμωσα. «Δεν ήρθε ακόμα η ώρα της. Το μέλλον της ούτως ή άλλως εί­ναι προδιαγεγραμμένο και τολμώ να πω σύντομο. Ήδη την ψά­χνουν κάποια καλόπαιδα για λογαριασμό μου».…

Ίσως είχε ακόμα χρόνο να το ξαναβρεί. Αυτό που του έλειπε ήταν το κουράγιο. Παρ’ όλα αυ­τά, δεν καταλάβαινε τι έκρυβε και πώς το ανάγλυφο κουτί. Αν το μυστικό που έψαχνε και το οποίο οδηγούσε στα στρωματα του δεν περιεχόταν στο μικρό ξύ­λινο σεντούκι, τότε που; Είχε ψάξει για κάποιο πιθανό δεύτερο ή κρυφό πάτο,…

Ήθελαν να απομακρυνθούν όσο το δυνα­τόν γρηγορότερα από το μέρος όπου είχαν περάσει την πιο επει­σοδιακή αλλαγή χρόνου στη ζωή τους. Βρίσκονταν τότε στο κοινό τους σπίτι στο Πήλιο με τα παραδοσιακά έπιπλα και εκείνες τις υπέροχες δαντελένιες κουρτίνες στα παράθυρα και τις πόρτες.  Για μία μόνο στιγμή  κοντοστάθηκε και κοίταξε προς τους μπουφεδες. Κανείς δεν…

Η γυναίκα άρχισε να κάνει όλες τις προσευχές που ήξερε. Δεν ά­φηνε το ξύλο, που έπαιζε το ρόλο μοχλού, ούτε στιγμή. Όσο κυ­λούσαν τα λεπτά, τα στρωματα  άρχισαν να υποχωρούν. Όταν τα μά­τια της άρχισαν να θολώνουν από την πίεση και το κεφάλι της να βουίζει από το λαχάνιασμα, μια πέτρα κύλησε έξω από την…

Συμπέρανε επίσης ότι μόνο ένας ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να μεταφέρει τα επιπλα κρητη. Αν ήταν δύο ή περισσότεροι, δε θα τα έσερναν, θα τα κουβαλού­σαν. Πού ήταν όμως η ιδέα; Ο χρόνος ήταν αρκετός για να καλέσει κάποιος την Αρχικη. Δε θα μπορούσαν να αγνοήσουν τέ­τοια κλήση. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα…