«Δεν είναι το αρχικό ξύλο, το άπαν του κόσμου του επιπλου, αυτό που διαλύουμε, κόβουμε, καρφώνουμε, πλανίζουμε και επανασυνθέτουμε στα εργαστήρια μας. Είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μέσα στο εργαστήριο της συνθεσης εξαγνίζουμε την ταπεινή μας ιδέα. Μέσα στον χώρο του διαχωρισμού συνθέτουμε την αυστηρή σκέψη μας. Και γινόμαστε ένα με το όνειρο, τη φύση και το σύμπαν».
Ακολούθησε μια μικρής διάρκειας σιγή, που έσπασε από ένα θερμό χειροκρότημα από όλους.
Πρόλαβε να γράψει με το μολύβι του: «Επιπλα από την ύλη που πλάθει τα όνειρα».
Όταν αποκαταστάθηκε η ηρεμία, ο αιθεροβάμων έθεσε προς συζήτηση το πλέον καυτό ζήτημα, αυτό που περίμεναν όλοι με αγωνία.
«Ζητώ την αμέριστη προσοχή σας. Όλοι έχετε ενημερωθεί για το επιπλο που έχει περιέλθει στην κατοχή μας. Πρόκειται για ένα τραπεζι που κάποτε βρισκόταν στα χέρια των αδελφών τάδε. Το έφεραν από τους Νέους Τόπους. Το διαφύλαξαν με κίνδυνο και της υπόληψης τους επιπλα. Εζητήθησαν , ανεβρέθηκαν, χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν, αλλά το επιπλο διεσώθη της μικρότητας των ανθρώπων τους. Γνωρίζετε ήδη ποιο είναι αυτό το αρχαίο αυτό επιπλο.
-
Κοντινα
Ηταν..
Νηματα
2 Comments
Αν κατάλαβα καλά έστω ότι είμαστε στο εργαστήρι του επίπλου και είμαστε σε μια διαδικασία κατασκευής της σύνθεσης τοίχου, εφόσον έχουμε την σωστή ατμόσφαιρα και βλέπουμε τα σχέδια κι όχι τα πόδια της σχεδιάστριας, διαμορφώνεται στην ατμόσφαιρα, κάτι το μυστηριακό, κάτι που παραπέμπει στο όνειρο της σχεδιάστριας, φαίνεται το τι βλέπει πως αντιδρά το σώμα της στην διαδικασία της σκέψεις, πως οι σκέψεις την ερεθίζουν και πως όλο αυτό μεταφέρεται και μετουσιώνεται σε έπιπλο, σωστά;
Πολύ σωστά το καταλάβατε, είναι κάτι που συμβαίνει μόνο όταν ο σχεδιαστής έχει πραγματική έμπνευση στον σχεδιασμό του επίπλου και δεν τραβάει απλά γραμμές στο χαρτί.
Comments are closed.