Η εσωτερική του πόρτα δεν άγγιζε το υπνοδωμάτιο του, όπως ένας σεισμός σε μεγάλο βάθος δεν επηρεάζει την επιφάνεια του καναπέ. Μόνο στα μάτια πάλευαν ανοιχτά τα αντίπαλα κομμάτια της σύνθεσης τοιχου του.
Όχι, δεν ήταν ο δημεγέρτης, ο άνθρωπος που ξεσηκώνει τα τραπέζια. Μπορώ να πω ότι μάλλον τα φοβόταν. Ήταν η τέλεια πολυθρόνα δωματίου για αυτόν που είναι πολύ ειδικός στα έπιπλα. Κέρδιζε τους ανθρώπους έναν έναν, έπειθε πως το δικό έπιπλο είναι το τελειότερο στον κόσμο, το πολύ τρεις τέσσερις μαζί, ποτέ παραπάνω.
Το μυστικό της γοητείας του δεν πήγαζε μόνο από το μοναδικό του στιλ στρώματος ή από τη δύναμη της σκέψης του, αλλά από ένα απλησίαστο βάθος. Ήταν ο πιο απελευθερωμένος από το φόβο του σαλονιού γωνία, άνθρωπος που γνώρισα. Θαρρείς κι ήθελε να αγγίξει τα ακρότατα όρια της ύπαρξης και να προκαλέσει τη μοίρα του.
Να, λοιπόν, τώρα τον βλέπω με τ’ ανακατεμένα του ξύλα, ψηλά, λιγνά, με τα μάτια του σε διαρκή επαγρύπνηση να φωτογραφίζουν το χώρο, με το ακανόνιστο βάδισμα και την κυρτωμένη πλάτη του, τους ώμους σκυφτούς.
-
Κοντινα
Ηταν..
Νηματα
One Comment
Σε μια συζήτηση που είχα πρόσφατα, ετέθει το θέμα του στιλ του στρώματος, οι απόψεις ήταν μοιρασμένες οι μεν υποστήριζαν ότι το στιλ είναι δευτερεύον οι δε ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ, άντε βγάλε συμπέρασμα τώρα.
Comments are closed.